[Joseph Pearce] Wat is distributisme?

Hillaire Belloc (1870-1953) en G.K. Chesterton (1874-1936)

Distributisme is de naam van een socio-economische en politieke gezindheid oorspronkelijk geassocieerd met G.K. Chesterton en Hilaire Belloc. Chesterton eerde Belloc als de voornaamste verkondiger van de ideeën van het distributisme, en beschouwde zichzelf als een leerling van hem. Chesterton schreef: “You were the founder and father of this mission. […] We were the converts but you were the missionary. […] You first revealed the truth both to its greater and its lesser servants. […] Great will be your glory if England breathes again.” [1] In feite was Belloc, pace Chesterton, slechts de propagandist en de populariseerder van de kerkelijke sociale leer van subsidiariteit zoals toegelicht door paus Leo XIII in Rerum novarum (1891), een leer die herformuleerd, bevestigd en versterkt zou worden dor paus Pius XI in Quadragesimo anno (1931) en door paus Johannes-Paulus II in Centesimus annus (1991). Als dusdanig is het eerst en vooral belangrijk om het distributisme te zien als afgeleid van het principe van de subsidiariteit.

Aangezien er velen zijn die niet vertrouwd zijn met termen als “subsidiariteit” en “distributisme”, kan het nuttig zijn, een kort overzicht te bieden van de belangrijkste principes van elk. In de Catechismus van de Katholieke Kerk wordt subsidiariteit besproken in de context van de gevaren van teveel macht gecentraliseerd in de handen van de staat: “Een al te grote inmenging van de staat kan de persoonlijke vrijheid en het persoonlijke initiatief bedreigen. De leer van de kerk heeft het subsidiariteitsbeginsel uitgewerkt. Dit houdt in dat een hogere instantie niet tussenbeide mag komen in het interne leven van een lagere instantie door haar bevoegdheden te ontzeggen. Ze moet haar integendeel zo nodig steunen en helpen haar optreden te coördineren met andere elementen die de samenleving vormen, ten dienste van het algemeen welzijn.” Kortom, het principe van de subsidiariteit berust op de veronderstelling dat de rechten van kleine gemeenschappen – bv. families of buurten – niet geschonden mogen worden door interventie van grotere gemeenschappen – bv. de staat of gecentraliseerde bureaucratieën. Zo zou bijvoorbeeld, praktisch gezien, het recht van de ouders om hun kinderen op te voeden zonder inmenging van de staat en zijn “politiek-correcte” leerprogramma’s, veiliggesteld worden door het principe van de subsidiariteit. Ouderlijke invloed in scholen is subsidiaristisch; invloed van de staat is antisubsidiaristisch.

[Samer Hussein] De clash of nonsense: Hoe Huntingtons samenzweringstheorie academische literatuur werd

De stelling van Samuel P. Huntington zoals uiteengezet in het populaire boek The clash of civilizations and the remaking of world order, was één van de voornaamste stellingen om academische en intellectuele dekking en rechtvaardiging te verschaffen voor de oorlog in het MENA-gebied en Centraal-Azië.

The clash of civilizations verscheen eerst in de VS en daarna in universiteiten over de hele wereld, en werd een de facto verplicht deel van het leerprogramma. In dit boek, dat voortvloeide uit enerzijds een uitgebreide lezing die voor het eerst geven werd in 1992, en anderzijds een artikel in Foreign Affairs dat een jaar later gepubliceerd werd, probeert Huntington de lezer te vertellen dat er verschillende beschavingen bestaan in de moderne wereld en dat botsingen tussen hen onvermijdelijk zijn omdat de wereld in deze tijd kleiner wordt, terwijl de behoeften van deze beschavingen, waarvan vele met elkaar onverenigbaar zijn, groter worden.

Huntington ziet het enige passende alternatief voor het tijdperk na de Koude Oorlog in de massale aanvaarding van het liberalisme en het kapitalisme. Het is daarom niet te verwonderen dat zijn controversiële theorieën zo uitgebreid gepromoot worden in academische kringen in vele landen, in het bijzonder in deze die gekend staan als de “schoothonden van de NAVO”.

[Aleksandr Doegin] Prins Nikolai Troebetskoi en zijn theorie van het eurasianisme

Nikolai Sergejevitsj Troebetskoi (1890-1938)

Op 16 april 1890 werd Nikolai Sergejevitsj Troebetskoi geboren, de grote Russische denker, taalkundige en stichter van de ideologische beweging van het eurasianisme. De hoofdidee van Troebetskoi was dat Rusland niet slechts een Europees land is, zoals de Russische verwesteraars beweerden, maar een bijzondere, afzonderlijke beschaving, de Russische wereld. Dit is het belangrijkste punt.

Wij zijn niet minder verschillend van Europa dan Iraniërs of Indiërs. We hebben weliswaar gemeenschappelijke wortels in de Grieks-Romeinse beschaving, maar deze beschaving onderging een schisma dat begon in de zesde eeuw, toen het West-Romeinse Rijk afgesplitst werd van Byzantium en daarna desintegreerde door de inval van de Germaanse stammen. Toen reeds werden twee identiteiten gevormd: een katholieke identiteit in het Westen en een orthodoxe identiteit in het oosten. De twee dreven geleidelijk verder en verder van elkaar weg tot in 1054 de wegen van de orthodoxe en de katholieke wereld voor eens en voor altijd scheidden. Wij Russen namen het christendom van Byzantium over en hebben deze oosterse traditie tot op vandaag behouden.

Na de val van Constantinopel aan de Turken namen wij de missie van Byzantium over. Dit is niet enkel de missie van een land, verklaarde Troebetskoi, maar ook het draagpunt van een zelfbewuste en onafhankelijke orthodoxe beschaving, haar centrum. De slavofielen onderkenden dit echter ook reeds. De innovatie van Troebetskoi en de andere eurasianisten na hem ligt in het feit dat ze bij dit Byzantijns-religieuze en culturele erfgoed ook de Turks-Mongoolse component voegden, en dat ze wezen op het feit dat de expansie van Rusland naar het oosten overeenkomsten vertoonde met de contouren van het rijk van Genghis Khan. Wij hebben dit rijk heropgebouwd, alleen niet van oost naar west zoals de Mongolen, maar van west naar oost. Dit versterkte de eigen identiteit van Rusland nog meer. De Russen verschilden van het Westen op religieus gebied dankzij Byzantium, en op geopolitiek gebied dankzij de Mongolen en de Turken, van wie we de scepter overnamen van de enorme ruimte van Eurazië, ditmaal Russisch en orthodox.

[Dr. Holger Funk] De shiba inu en de dingo

Wanneer een liefhebber van Japanse hondenrassen foto’s ziet van de Australische dingo, wordt hij onvrijwillig herinnerd aan de shiba inu. Ook al zijn er verschillen, de typische vosachtige gelaatsuitdrukking nodigt gewoonweg uit, de shiba met de dingo te vergelijken. Ook de kleur van de vacht is gelijkaardig, beide hebben vele tinten rood, zwart en geelbruin. Wie zou kunnen vermoeden dat de koppen op de volgende foto’s die van dingo’s zijn en niet van shiba’s?

Men kan zich afvragen of deze gelijkenis toevallig is, een speling van de natuur, ofwel inderdaad wijst op een bredere gemeenschappelijke achtergrond. Is het mogelijk dat twee soorten die geografisch zo ver uiteen liggen, genetisch verwant zijn? Dit willen we verder onderzoeken.

Oorsprong en geschiedenis van de Australische dingo

Het is algemeen bekend dat de dingo (canis lupus dingo) een wilde hond is en gevonden kan worden over het hele Oceanische continent (behalve in Tasmanië). Hij stamt af van reeds gedomesticeerde honden die, om onbekende reden, terug verwilderd raakten. Tot voor kort leefden dingo’s geïsoleerd van andere hondenpopulaties in Australië. Dit is ondertussen helemaal veranderd. Op bijgevoegde kaart duiden de gele gebieden regio’s met zuivere dingo’s aan, rode gebieden regio’s waarin minstens 90% van de dingo’s verbasterd zijn, en andere gebieden regio’s met voornamelijk verbasterde dingo’s. Het Australian National Kennel Council (ANKC) beheert de soort, andere organisaties beschermen de dingo’s.